تاریخچه پول کانادا

جزئیات تاریخچه پول کانادا

تعداد مستعمرات بریتانیا در آمریکای شمالی بسیار زیاد بود، همین موضوع باعث ایجاد تنوع گسترده‌ رتبه بندی‌ ها در کشورهای مختلف شده بود. در نتیجه، تلاش ‌هایی برای استاندارد سازی رتبه بندی‌ ها به منظور تسهیل تجارت بین مستعمرات با بریتانیای کبیر انجام می ‌شد. در اوایل ژوئن ۱۷۰۴ ملکه آن، اعلامیه ‌ای سطلنتی درباره مشکلاتی که از تفاوت نرخ سکه ‌های نقره خارجی در مستعمره‌ ها و مزارع مختلف اعلاحضرت به وجود آمده بود، صادر کرد.

بر اساس این اعلامیه مستعمره‌ های مختلف اجازه نداشتند تا به دلار اسپانیایی بالاتر از ۶ شیلینگ امتیاز بدهند. از آن جایی که این اعلامیه نادیده گرفته شد، دولت بریتانیا آن را در سال ۱۷۰۷ به قانون تبدیل کرد. در پی این تبدیل، افرادی که از آن تبعیت نمی ‌کردند با مجازات ‌های سختی روبرو می ‌شدند. با این حال مستعمرات بریتانیا در آمریکای شمالی و دریای کارائیب به نادیده گرفتن یا طفره رفتن از قانون ادامه دادند و تجارت طبق معمول پیش می رفت.

یکی از رتبه بندی‌ هایی که در مستعمرات آمریکای شمالی بریتانیا، کشورهایی مانند کانادا اهمیت ویژه ‌ای پیدا کرد، رتبه بندی هالیفکس بود. نام این رتبه بندی از روی شهر هالیفکس برداشته شده بود که اولین بار در آن‌ این سیستم مورد استفاده قرار گرفت. این رتبه بندی با قانون اولین مجلس مجمع نوا اسکوشیا در سال ۱۷۵۸ اعتبار قانونی به خود اختصاص داد. این رتبه بندی از پوند، شیلینگ و پنس به عنوان واحد حساب و کتاب استفاده کرده و یک دلار نقره اسپانیایی با وزن ۴۲۰ گرم را برابر با ۵ شیلینگ ارزش گذاری کرده است.

این ارزش گذاری دلار اسپانیا قرار بود برای تسویه بدهی ‌ها مورد استفاده قرار گیرد. در واقع دلار اسپانیا به ارز قانونی در نوا اسکوشیا کانادا تبدیل شد. اگرچه مقامات امپراتوری بریتانیا ظاهرا این قانون را در سال ۱۷۶۲ لغو کردند با این حال رتبه بندی هالیفکس در استفاده از واحد‌های پولی در نوا اسکوشیا همچنان باقی ماند. بعدتر یعنی پس از جنگ هفت ساله این ارزش گذاری توسط مقامات بریتانیایی در کبک، جزیره پرنس ادوارد و نیوبرانزویک نیز مورد قبول قرار گرفت.

در مقابل پس از جنگ استقلال ایالات متحده، بخش‌ های شمالی کانادا مانند بازرگانان مونترال از رتبه بندی یورک استفاده کردند. این سیستم ارزش گذاری ابتدا در نیویورک ایجاد شده و توسط مهاجران مختلف به کانادا آورده شده بود. با واحد ارزش گذاری یورک، یک دلار اسپانیا ۸ شیلینگ ارزش گذاری شد. در سال ۱۷۹۶ قوانین موازی در شمال و جنوب کانادا منجر به این شد که ارزش هر دلار برابر با ۵ شیلینگ شود. اگرچه این سیستم ارزش گذاری و رتبه بندی سایر سکه ‌ها همچنان به دلیل زحمت تجارت بین شمال و جنوب کانادا متفاوت بود.

علیرغم این قانون، رتبه بندی یورک همچنان در شمال کانادا استفاده می ‌شد. در سال ۱۸۲۱ قانون گذاران مجددا پذیرفتند که رتبه بندی هالیفکس توسط مستعمره را تایید کرده و تحریم‌ هایی را علیه استفاده از سیستم ارزش گذاری یورک در نظر گرفته‌ اند. با این وجود گزارش‌ هایی مبنی بر ادامه استفاده از آن در مناطق روستایی تا زمان اتحاد کلی کانادا در سال ۱۸۴۱ وجود داشت.

فقدان یک واحد پول استاندارد و تنوع گسترده ارزش گذاری‌ ها بدون شک مانع تجارت شده و منبع اصلی ناکارآمدی اقتصادی بود. با این حال رواج این عمل نشان از نیروهای مقابله کننده دارد. علاوه بر این اجرای یک سیستم ارزش گذاری مشترک احتمالا منجر به ایجاد یک سری برنده و بازنده و همچنین کاهش میزان تورم در مستعمرات می‌ شد.

تاریخچه دلار کانادا

تا اواسط قرن نوزدهم هر مستعمره بریتانیا که در آمریکای شمالی قرار داشت، استفاده از پول را در حوزه قضایی خود تنظیم می ‌کرد. اگرچه پوند، شیلینگ و پنس که واحد‌های ارزی رسمی در بریتانیای کبیر بودند، برای حسابداری استفاده می ‌شد با این حال هر مستعمره برای خودش ارزش یا رتبه بندی وسیعی از سکه ‌ها را قرار داده بود. مردم با این سکه ‌های متنوع معاملات را انجام داده یا بدهی‌ های خود را تسویه می‌ کردند.

این واحد پولی نه تنها شامل سکه‌ های انگلیسی و فرانسوی، بلکه سکه‌ هایی از پرتغال، اسپانیا و مستعمرات اسپانیایی در آمریکای لاتین به ویژه مکزیک، پرو و کلمبیا را نیز شامل می ‌شد. پس از رتبه بندی، سکه ‌ها تبدیل به ارز‌ قانونی کانادا شدند. رتبه بندی ‌ها براساس مقدار طلا یا نقره موجود در سکه ‌ها بوده و از مستعمره ‌ای به مستعمره دیگر متفاوت بود اما همیشه بالاتر از رتبه مورد استفاده در بریتانیای کبیر بود.

به عنوان مثال، در اواسط قرن هجدهم، یک دلار نقره اسپانیا “معیار اصلی مبادله و مبنای قراردادهای مالی” در آمریکای شمالی، ۴ شیلینگ و ۶ پنس در لندن، ۵ شیلینگ در هالیفکس، ۶ شیلینگ در نیوانگلند، ۷ شیلینگ و ۶ پنس در پنسیلوانیا و ۸ شیلینگ در نیویورک بود. رتبه بندی بالاتر استعماری نشان دهنده این بوده که آن منطقه تلاش زیادی برای جذب و حفظ طلا و نقره در مستعمره داشته تا بتواند به حد نیاز کمبودها را کاهش دهد.

گاهی اوقات مقامات مستعمره ‌ها برخی از سکه ‌ها را نسبت به سایرین بیش از حد یا کمتر از مقدار واقعی، ارزش گذاری می‌ کردند. این کار به این منظور انجام می ‌شد که از گردش آن پول جلوگیری کنند. رتبه بندی‌ ها نیز در واکنش به عوامل دیگر، از جمله کاهش ارزش نقره نسبت به طلا در طول قرن ‌های هجدهم و نوزدهم باعث کاهش ارزش ذاتی آن‌ ها شد. دلایلی که باعث کمبود سکه در مستعمرات می ‌شد، نامشخص است. یک دیدگاه معتقد بوده که به خاطر خطرات سفر دریایی و همچنین عدم تعادل تجاری مداوم با بریتانیا این اتفاق رخ می ‌داد. دیدگاه دیگری استدلال می ‌کند که کمبود پول آشکارتر از میزان واقعی بوده زیرا تجارت تنها منبع تولید پول نبوده است. علاوه بر این قانون پول استعماری گردش سکه ‌ای بی کیفیت را تشویق می‌ کرد.

تاریخچه اسکناس کانادا

اگر بخواهیم در مورد تاریخچه اسکناس در کانادا صحبت کنیم باید بگوییم که این اتفاق همانند آن چیزی بود که در فرانسه جدید هم رخ داد. مستعمرات بریتانیا در آمریکای شمالی نیز با موفقیت متفاوتی اسکناس را آزمایش کردند. این صورت حساب ‌ها به طور معمول هرچند نه به طور انحصاری بلکه به عنوان وسیله ‌ای برای تامین مالی زمان جنگ استفاده می ‌شد، به مقادیر مناسب و به طور گسترده به عنوان ارز در گردش بود.

خلیج ماساچوست اولین مستعمره بریتانیا در آمریکای شمالی بوده که در سال ۱۶۹۰ اسناد اعتباری آن را صادر کردند. اسکناس‌ های صادر شده توسط ماساچوست که به نام “اسکناس ‌های بوستون” هم شناخته می‌ شد در نیمه اول قرن هجدهم در نوا اسکوشیا به دلیل پیوند‌های اقتصادی و سیاسی نزدیک بین ماساچوست، پایگاه ‌های نظامی و جامعه بریتانیان ساکن دره آناپولیس منتشر شد.

صورت حساب ‌های اعتباری توسط گونه‌ های مختلف پشتیبانی نمی ‌شدند و به دلیل انتشار بیش از حد و تورم بالا در مستعمرات ایالات متحده قبل و در طول انقلاب آمریکا بدنام هم شدند. اعتماد به پول کاغذی و اسکناس در بخش شمالی و جنوبی کانادا با صدور موفقیت آمیز صورت حساب‌ های ارتش برای کمک به تامین مالی جنگ ۱۸۱۲ احیا شد. صدور اولیه برای اسکناس‌های ۲۵۰ هزار پوندی به دلار، توسط دولت کانادا پایین بود. دفعات بعدی این مبلغ را به ۱٫۵ میلیون پوند افزایش دادند.

این صورت حساب ‌ها هم در بخش شمالی کانادا و هم در بخش جنوبی پول قانونی به شمار می ‌رفتند. اسکناس‌ های بالاتر، آن ‌هایی که ارزش آن ‌ها ۲۵ دلار یا بیشتر بود سود هم دریافت می ‌کردند. در سال ۱۸۱۶ پس از اتمام جنگ تمام صورت حساب ‌ها به طور کامل بازخرید شده بودند. در این مورد تقریبا تمام استان ‌ها شرایط یکسانی داشتند.

جزیره پرنس ادوارد که در آن زمان جزیره سنت جان نامیده‌ می ‌شد، برای کمبود سکه اقدام به چاپ ۵۰۰ اسکناس خزانه داری کرد. این اسکناس  ‌ها پول قانونی بوده و تا سقف ۲ پوند چاپ می‌شدند. مسائل بعدی تا نیمه اول قرن نوزدهم دنبال شد. در نیوبرانزویک، مقامات در موارد متعددی اسکناس ‌های خزانه داری را چاپ کردند که ابتدا در سال ‌های ۱۸۰۵ و ۱۸۰۷ به دلار و سپس پوند پس از جنگ ۱۸۱۲ صادر شد. دولت چنین مسائلی را در سال ۱۸۲۰ متوقف کرد. نوا اسکوشیا نیز برای کمک به تامین مالی هزینه ‌های نظامی خود در طول جنگ ۱۸۱۲، اسکناس ‌های خزانه داری را منتشر کرد.

اگرچه نوا اسکوشیا کمی تحت تاثیر جنگ قرار گرفت، مقامات استعماری به اسکناس به عنوان وسیله ‌ای برای تامین مالی کارهای عمومی علاقه نشان دادند و پس از جنگ به چاپ سری جدید اسناد خزانه ادامه دادند. در ابتدا پول کانادا یا همان اسکناس‌ های خزانه داری با استقبال خوبی از سوی نوا اسکوشا مواجه شد و به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت. با این حال با افزایش کمیت آن ‌ها و کاهش کیفیت شروع به از دست دادن ارزش خود شد.

در سال ۱۸۳۲ تلاش‌ هایی برای ایجاد یک ارز معتبر در نوا اسکوشا و تقویت اعتبار این استان آغاز شد. موجودی اسکناس ‌های خزانه داری برجسته کاهش پیدا کرده و در سال ۱۸۳۴ تمام اسکناس ‌های خصوصی صادر شده توسط بانک ‌ها، شرکت ‌ها و افراد ملزم به بازخرید بودند. این انقباض شدید پولی، رکود اقتصادی جدی را در سال ۱۸۳۴ تشدید کرد. چند سال بعد در سال ۱۸۶۱ مستعمره بریتیش کلمبیا، اسکناس ‌های خزانه داری را که ظاهرا به پوند و سپس به دلار بود، منتشر کرد. این اسکناس ‌ها که برای تامین مالی کارهای عمومی استفاده می ‌شد، با توجه به کمبود سکه‌ های ضرب شده آزادانه در گردش بودند.

تاریخچه اولین اسکناس‌ های کانادا

اولین اسکناس در کانادا توسط بانک مونترال پس از تاسیس آن در سال ۱۸۱۷ عرضه شد. این اسکناس ‌ها با واحد دلار چاپ شدند. موفقیت بانک مونترال منجر به ادغام بانک‌ های اضافی در بخش شمالی و جنوبی کانادا، همچنین استان‌ هایی که در اقیانوس اطلس بودند، شد. این‌ ها شامل بانک کبک در شهر کبک و بانک کانادا در مونترال در سال ۱۸۱۸، بانک مرکزی کانادا در کینگستون در سال ۱۸۱۹، بانک نیوبرانزویک در سنت جان در سال ۱۸۲۰، بانک تورنتو در سال ۱۸۲۲، شرکت بانکداری هالیفکس در سال ۱۸۲۵، بانک نوا اسکوشیا در هالیفکس در سال ۱۸۳۲ و بانک جزیره پرنس ادوارد نیز در سال ۱۸۵۵ بودند.

اسکناس ‌های بانکی نشان دهنده بدهی اصلی یک بانک و برحسب تقاضا قابل بازخرید بودند. بانک‌ ها متعهد شدند که قابلیت تبدیل را حفظ کرده و طبق اساسنامه خود، کل بدهی ‌های خود را به چند برابر از سرمایه خود محدود کنند. وسعت مسائل مربوط به اسکناس ‌ها نیز به دلیل تمایل عمومی برای نگه داشتن،‌ محدود بود. اسکناس‌ های کانادایی به خوبی مورد استقبال عموم قرار گرفت و به ابزار اصلی پرداخت در آمریکای شمالی تحت استعمار بریتانیا تبدیل شد. پذیرش عمومی اسکناس در معاملات به کاهش مشکلاتی که در هنگام استفاده از چندین سکه مختلف با ارزش ‌های متفاوت، منجر شد. از آن جایی که بانک‌ های جدید در دهه های ۱۸۳۰ و ۱۸۴۰ در بخش شمالی و جنوبی کانادا ایجاد شدند، اسکناس ‌های بانکی آن‌ها نیز معمولا به دلار یا پوند بودند. این اسکناس‌ ها هم در کانادا و هم در ایالات متحده آزاده چاپ می ‌شد. اگرچه اغلب با تخفیف و سایز هرکدام نیز بسته به نام بانک صادر کننده و رتبه ارز مورد استفاده، متفاوت بود.

اسکناس ‌های دلاری صادر شده توسط بانک ‌های ایالات متحده نیز در اوایل دهه ۱۸۰۰ به طور گسترده در کانادای شمالی دست به دست می ‌شد. در مقابل، اسکناس‌ های در گردش در نیوبرانزویک، نوا اسکوشیا، جزیره پرنس ادوارد و نیوفاندلند معمولا به پوند، شیلینگ و پنس نامیده می‌ شدند. این موضوع هم نشان دهنده روابط قوی ‌تر این استان‌ ها با بریتانیای کبیر و هم نمایانگر ضعیف بودن پیوندهای تجاری با ایالات متحده بود.

همانطور که قبلا هم گفتیم پوند، شیلینگ و پنس تا اواسط قرن نوزدهم به عنوان واحد حساب و کتاب مالی در مستعمرات بریتانیا در آمریکای شمالی استفاده می‌ شد. با این حال باتوجه به کمیاب بودن سکه ‌های بریتانیا و رواج و استقبال گسترده از دلار نقره اسپانیا، حفظ یک سیستم ارزی مبتنی بر استرلینگ به طور فزاینده ‌ای دشوار شد. همین امر در مورد مستعمرات جزیره ونکوور و بریتیش کلمبیا در سواحل غربی صدق می‌ کند زیرا تجارت آن‌ ها با سانفرانسیسکو در اواخر دهه ۱۸۵۰ و اوایل دهه ۱۸۶۰ بیشتر بود.

اسکناس ‌های کانادایی نیز به دلار به طور گسترده پذیرفته شده و آزادانه در ایالات متحده در گردش بودند. اگر کانادا استاندارد استرلینگ را اتخاذ می ‌کرد این گردش مالی به ضرر بانک‌ های کانادایی از بین می ‌رفت. استفاده گسترده و محبوبیت دلار همراه با هزینه بالقوه تغییر به استاندارد استرلینگ، تلاش‌ های مقامات امپراتوری در آمریکای شمالی را برای ایجاد یک سیستم پولی مشترک در سراسر امپراتوری بریتانیا براساس پوند، شیلینگ و پنس متوقف کرد.

مقامات بریتانیا بر این باور بودند که یک واحد پول مشترک در سراسر امپراتوری باعث تقویت روابط اقتصادی و سیاسی می ‌شود. در نامه ‌ای به سر جیمز کمپت، فرماندار کل در تاریخ ۶ فوریه ۱۸۳۰ که متعاقبا در مجلس نمایندگان بخش جنوبی کانادا مطرح شد، ژنرال نیروهای بریتانیایی یعنی سر رادولف روث اظهار کرد که دولت بریتانیا گرایش سیاسی ورود پول انگلیس به مستعمرات را در نظر دارد. تشابه ضرب سکه، عادات و احساسات متقابل ایجاد کرده و زنجیره و پیوند جدیدی در روابط دو ملت به وجود می ‌آورد. علیرغم چنین فشارهایی از سوی دولت بریتانیا، آداب و رسوم محلی غالب ‌تر بود.

همچنین یک مشکل دیگری وجود داشت به نام “حرکت اول” و آن هم این بود که به عنوان مثال نوا اسکوشیا نسبت به پذیرش استرلینگ موافق بود اما تنها در صورتی که مستعمرات همسایه نیز با انجام این کار موافق باشند. با این حال هیچ یک از مستعمرات دیگر با این موضوع موافق نبودند. اینطور عنوان می ‌شود که از لحاظ منطقی ایجاد یک پول رایج در سراسر امپراتوری ایده بی ‌نظیری بود. با این حال موانع بسیاری برای پذیرش این موضوع وجود داشت.

تاریخچه سکه کانادا

از سال ۱۸۵۸ مستعمرات مختلف بریتانیایی در آمریکای شمالی شروع به ضرب سکه‌ های خود کردند که چهره ملکه ویکتوریا روی آن بود. این ‌ها جایگزین سکه‌ های استرلینگی شدند که قبلا در گردش بودند. کانادا اولین جایی بود که سکه‌ های اعشاری ضرب کرد. آن ‌ها براساس ارزش دلار آمریکا که در آن زمان نقره در آن کاهش پیدا کرده، بود. سکه ‌های ضرب شده شامل ۱، ۵، ۱۰ و ۲۰ سنتی بودند. سکه ۱ سنتی در سال ۱۸۵۹ عرضه شد اما به دلیل وزن بسیار سبک آن در بین مردم محبوب واقع نشد.

برای اینکه سکه ‌ها به گردش دربیایند باید ۲۰ درصد تخفیف داده می‌ شد. مستعمرات دیگری که سکه‌ های اعشاری صادر کردند شامل نیوبرانزویک و نوا اسکوشیا هر دو در سال ۱۸۶۱، نیوفاونلند در سال ۱۸۶۵ و جزیره پرنس ادوارد در سال ۱۸۷۱ بودند. نمونه‌ های زیادی را می ‌توانید از طریق موزه ارز کانادا به صورت آنلاین هم مشاهده کنید.

در سال ۱۸۶۷ پارلمان بریتانیا قانون آمریکای شمالی را تصویب کرد که طبق آن استان‌ های کانادا، نوا اسکوشیا و نیوبرانزویک را در یک کشور واحد متحد کرد. سکه‌ های این سه مستعمره سابق تا سال ۱۸۷۰ به گردش خود ادامه دادند و همه آن ‌ها در سراسر کشور به صورت قانونی در گردش بودند.

همانطور که سایر مستعمرات متعاقبا وارد کنفدراسیون شدند، آن ‌ها سکه ‌های استعماری خود را کنار گذاشته و واحد پول ملی کانادا را پذیرفتند. در سال ۱۸۷۰ اولین ضرب سکه ملی در مقدارهای ۵، ۱۰، ۲۵ و ۵۰ سنت منتشر شد. سکه یک سنتی نیز تا سال ۱۸۷۶ ضرب نشد. طرح این سکه ‌ها با سر ملکه ویکتوریا در روی سکه، ارزش و تاریخ به همراه یک برگ افرای سلطنتی در پشت آن ضرب می ‌شدند.

در سال ۱۹۰۲ اولین سکه ‌های ضرب شده، سکه شاه ادوارد هفتم بود. سکه ۵ سنتی که در سال ۱۹۰۲ عرضه شد بسیار مورد توجه کلکسیون داران بزرگ است زیرا طراحی آن شامل تاج قدیمی سنت ادوارد به جای تاج سلطنتی است. این سکه‌ ها پس از انتشار احتکار شدند زیرا عموم مردم معتقد بودند که اشتباهی رخ داده است.

در سال ۱۹۰۳، طراحی روی سکه ۵ سنتی بر این اساس اصلاح شد. در سال ۱۹۰۷ ضرابخانه هیتون آخرین سکه ‌های کانادایی خود را صادر کرد. در سال ۱۹۰۸ نیز ضرابخانه اتاوا افتتاح شد. نام “ضرابخانه سلطنتی کانادا” اولین بار دهه ‌ها بعد یعنی در سال ۱۹۳۱ مورد استفاده قرار گرفت. طرح روی سکه ‌های ۱۰ سنتی شامل انواع مختلف برگ ‌ها بود.

ادوارد هفتم در سال ۱۹۱۰ درگذشت و پسرش، پادشاه جورج پنجم جانشین او شد. مجسمه او بر روی تمام سکه ‌های ضرب شده در کانادا پس از آن ظاهر شد. سری اولیه ضرب سکه جورج پنجم به عنوان سکه “Godless” شناخته می‌ شد زیرا عبارت DEI GRA که یکی از القاب پادشاه جورج پنجم بود از روی آن حذف شده بود. وقتی مردم متوجه این موضوع شدند اعتراض شدیدی به این سنت شکنی کرده بنابراین دولت مجبور شد این سکه‌ را دوباره ضرب کند. تمامی سکه ‌ها از یک تا ۵۰ سنتی نیز ضرب شده که در بین آن‌ ها کمیاب ‌ترین نوع سکه ۵۰ سنتی بوده است.

در سال ۱۹۲۰ ظرافت سکه ‌های نقره از ۰٫۹۲۵ مقدار نقره به ۰٫۸۰۰ تغییر پیدا کرد. در سال ۱۹۲۱ آخرین سکه ۵ سنتی ضرب شده که در حال حاضر یکی از موارد نادر به شمار می‌ روند زیرا کمتر از ۴۰۰ عدد از آن ‌ها در حال حاضر وجود دارد. این سکه‌ ها در سال ۱۹۲۲ با یک سکه نیکل بزرگ‌ تر جایگزین شدند که از روی تغییرات انجام شده در ایالات متحده کپی کرده بودند.

اولین سکه نقره ۱ دلاری کانادا به عنوان سکه یادبود در سال ۱۹۳۵ برای بزرگداشت جشن نقره ‌ای پادشاه جورج پنجم عرضه شد. تصویر شاه روی این سکه مانند سکه ‌های چند کشور دیگر بود. این سکه‌ همچنین دارای طرح معروفی بود که توسط امانوئل هان طراحی شده بود.

اصلاحات پول کانادا در تاریخ

اتحادیه سیاسی بخش شمالی و جنوبی کانادا برای ایجاد استان کانادا در ۱۰ فوریه ۱۸۴۱ منجر به رتبه بندی استاندارد جدیدی برای سکه ‌ها در این استان تازه متحد شده، بود. ارزش طلای بریتانیا به واحد پول محلی یک پوند، چهار شیلینگ و چهار پنس بود. در حالی که طلای ۱۰ دلاری آمریکا دو پوند و ۱۰ شیلینگ ارزش داشت. هر دو سکه نیز ارز قانونی محسوب می‌ شدند. دلارهای نقره اسپانیایی و دلارهای نقره ایالات متحده با حداقل وزن ۴۱۲ گرم نیز به ارزش پنج شیلینگ و یک پنس به عنوان ارز قانونی تبدیل شدند.

در این زمان، تلاش‌ ها برای حرکت به سمت سیستم ارزی مبتنی بر اعشار و معرفی و صدور اسکناس دولتی آغاز شد. در سال ۱۸۴۱ لرد سیدنهام فرماندار کل استان متحد جدید کانادا، پیشنهاد کرد که قانونگذار استانی یک بانک استانی هم تاسیس کند که تا سقف ۱ میلیون پوند ارز کاغذی منتشر کند. او همچنین توصیه کرد که اسکناس ‌های صادر شده توسط بانک ‌های رسمی ممنوع شود. در واقع پیشنهاد لرد سیدنهام به منزله تاسیس یک بانک مرکزی کانادایی بود.

در حالی که او به دنبال یک ارز کاغذی با قابلیت تبدیل تضمین شده بود، همچنین با انگیزه به دنبال به دست آوردن بودجه برای تامین مالی کارهای عمومی استانی و به دست آوردن سود سهامداری از انتشار اسکناس نیز بود. حداقل ۳۰ هزار پوند در سال تخمین زده می ‌شد که با افزایش نرخ ارز به میزان قابل توجهی افزایش پیدا کند.

این پیشنهاد توسط یک کمیته منتخب پارلمانی در مورد بانکداری و ارز به ریاست فرانسیس هینکز مورد مطالعه قرار گرفت و به شرت از طرح فرماندار کل حمایت شد. با این حال مجمع استانی به دلیل مخالفت گسترده آن را رد کرد. بانک ‌ها نگران از دست دادن سود خود بودند اگر حق انتشار ارز کاغذی را از دست می ‌دادند. جالب اینجاست که وام گیرندگان همچنین نگران بودند که کنترل دولت بر انتشار اسکناس منجر به سخت ‌تر شدن شرایط اعتباری شود. همچنین این نگرانی وجود داشت که دولت قدرت بیش از حدی به دست آورد. به دلیل رد پیشنهاد استاندارد کل توسط مجمع، صدور استانی ارز کاغذی باید تا ۲۵ سال دیگر به تعویق می ‌افتاد. تاسیس بانک مرکزی نیز تقریبا ۱۰۰ سال به تعویق افتاد.

پس از کنفدراسیون در سال ۱۸۶۷، پیشنهاد دیگری مبنی بر اینکه دولت فدرال جدید تنها صادر کننده پول کاغذی قانونی باشد. برخلاف پیشنهاد قبلی، این پول مبتنی بر ارز فیات یعنی غیر قابل تبدیل به طلا خواهد بود. ضمن اینکه اشاره خاصی به تاسیس بانک نشده بود. در عوض کنترل سیستم پولی جدید پیشنهادی به تعداد کمی از ماموران عالی رتبه و عضو دولت داده می‌ شود که وزیر دارایی یکی از اعضای رسمی آن‌ ها خواهد بود.

باتوجه به خطرات احتمالی اعطای چنین اختیاراتی به دولت، روابط با دولت محدود به وزیر دارایی خواهد بود. در حالی که این پیشنهاد موفقیت آمیز نبود، عناصر کلیدی بانک مرکزی مدرن، یک ارز فیات، انحصار دولت در انتشار پول کاغذی و استقلال چاپ کنندگان را پیش بینی می‌ کرد.

قیمت پول کانادا

سوالات متداول

• چه کسی پول کانادا را اختراع کرد؟

در سال ۱۸۶۷ مستعمره بریتیش کلمبیا قانونی را برای اجرای ارز اعشاری براساس دلار ایالات متحده تصویب کرد. اساسنامه مقرر می کرد که تمام حساب های دولتی به دلار و سنت نگهداری می شد و نرخ مبادله برای سکه های مختلف که در آن زمان در گردش بود با نرخ ۱ پوند معادل ۴٫۸۵ دلار تعیین می شد.

• پول کانادا چه زمانی اختراع شد؟

دلار کانادا که واحد پول رسمی این کشور بوده اولین بار در سال ۱۸۵۸ معرفی شد. از آن زمان تا کنون تمام حساب ‌های مالی با این واحد پول کانادا انجام می ‌شود.

• چرا جنس پول کانادا پلاستیکی است؟

این اسکناس‌ها شفافیت و هولوگرافی را با هم ترکیب می ‌کنند تا ارز بی‌نظیری داشته باشند. از آن جایی که نت های پلیمری ماندگاری بیشتری دارند در مقایسه با نت های کاغذی و پنبه‌ ای تاثیر کمتری بر محیط زیست خواهند داشت.